Toen ik 16 was begon het, de chronische vermoeidheid, ik kon niet meer naar school, niet meer uitgaan, niks meer doen wat alle andere van mijn leeftijd wel konden. Van de een op de andere dag stopte voor mijn gevoel mijn leven. Met de jaren leerde ik ermee om gaan, constant wel een manier zoekend om er vanaf te komen, van de ene naar de andere arts en toen het daar vast liep het alternatieve circuit in, van accupunctuur tot bioresonantie, ik heb het allemaal geprobeerd. Iedere keer weer de hoop om eindelijk weer "normaal" te kunnen leven.
Totdat toen ik 27 was ayahuasca ontdekte, zware reis na zware reis stuitend op verdrongen trauma uit mijn jeugd. Ik had eindelijk weer hou vast, eindelijk weer hoop. Bijna iedere maand deed ik een ayahuasca ceremonie en toen vond ik het ademwerk en ook daarmee was ik niet te stoppen. Ik had het gevoel dat ik de uitweg had gevonden uit mijn jarenlange chronische vermoeidheid. Na drie jaar leek er eindelijk vooruitgang te zitten in mijn vermoeidheid, ik kon weer een paar keer per week een half uurtje wandelen. En langzaam bouwde dit zich op maar ik bleef doorgaan want ik had de online wereld ontdekt, de wereld waarin constant wel cursussen over zelfontwikkeling en schaduwwerk te vinden, maar ik wilde meer want de chronische vermoeidheid was er nog steeds dus ik zou blijven vechten tot het mijn leven niet meer zou bepalen. Maar in plaats van een cursus deed ik alles door elkaar, alles om maar alles op te lossen. Met ups and downs leek mijn energie een stijgende lijn te hebben tot ik eind maart de griep kreeg, de griep was na een paar dagen over maar de heftige vermoeidheid bleef, wekenlang, was dan al het werk voor niks geweest? De twijfel sloeg toe, het vertrouwen in mijn herstel nam af. Ik was zo boos, teleurgesteld. Weer had ik de oplossing voor mijn vermoeidheid niet gevonden! Ik ging schrijven en schrijven, hele dagboeken vol.
De boosheid kwam eruit, ik was boos, zo boos op het leven, dat het mij keer op keer voor mijn gevoel verraden had. Toen ik jong was al en daarna met de vermoeidheid. Ik wilde de boosheid niet loslaten, omdat ik wist wat dat betekende. Als ik de boosheid losliet dan zou ik het leven weer gaan vertrouwen, dood eng vond ik het, het leven weer vertrouwen. Liever boos dan weer het leven vertrouwen. Het had mij voor mijn gevoel zo vaak pijn gedaan. Toen kwamen de tranen, het schreeuwen, alles kwam eruit. Totdat er kalmte overbleef. Kalmte en rust, ik mocht het leven weer vertrouwen, ik mocht mijn lichaam weer vertrouwen.
Alles wat ik aan heling had gedaan was nooit vanuit liefde voor mezelf geweest maar vanuit boosheid, boosheid op mezelf, boosheid op het leven, boosheid op de vermoeidheid. En nu koos ik voor liefde, om mijn vermoeidheid liefde te geven, om de weerstand los te laten en te accepteren, dat mijn lichaam rust nodig heeft van al het vechten, het jarenlang vechten tegen mezelf en tegen het leven. De rust waar mijn lichaam altijd naar verlangde, maar die ik mezelf nooit wilde geven..
Liefs Valerie
