Het menselijk brein is zo’n bijzonder mechanisme. Het is erop gebouwd om ons kostte wat het kost te laten overleven. Wat er ook gebeurt.
Als we in onze jongere jaren iets heftigs ervaren weten we vaak niet hoe we dit moeten reguleren, ons enige instinct is overleven. Hierdoor ontstaan er patronen in ons systeem die we blijven herhalen, omdat het ons geholpen heeft te overleven en het systeem denkt dat het die patronen moet blijven herhalen om te kunnen overleven.
Misschien houden we ons juist klein om niet op te vallen, blijven we stil omdat we denken dat het beter is niet gezien te worden.
Of ontwikkelen we juist een patroon om maar een muur op te bouwen naar andere mensen, een muur om onszelf, om ons hart, om onszelf te beschermen.
Zo veel van de patronen zijn ontstaan uit het niet weten hoe om te gaan met een situatie, ze zijn erin gesleten zonder dat we het door hadden en we zien ze nu als normaal. Maar deze patronen kunnen ons onbewust heel erg in de weg gaan zitten.
Wordt het niet tijd om de patronen van het bange kind te doorbreken? De pijn van het verdrietige kind te laten gaan? Je leven niet langer te laten beheersen door de patronen van het gewonde kind? Ervoor te gaan kiezen om echt te gaan leven vanuit de volwassen persoon die je nu bent.
Niet door het innerlijke gewonde kind nog verder weg te duwen, maar juist door hem of haar de ruimte te geven aan de emoties en te laten zien dat de patronen niet meer een kwestie van overleven zijn maar een beperking in vrijheid 🌸
Comments